Het sponsorproject ‘ Lopen voor Eten’ dat ik in 2004 heb opgezet is een groots succes gebleken. In totaal hebben de 16 kilometer van Dam tot Dam en de 15 kilometer over de 7 heuvels bij Nijmegen ruim 900 Euro opgeleverd. Dit voelt als een heuse sportieve prestatie!!
Concreet betekent dit dat de 128 straatkinderen die in Baan Kru Noi worden opgevangen een maand lang zeker zijn van drie volwaardige maaltijden per dag. Voor ons zo vanzelfsprekend voor opgroeiende kinderen een groot goed….
31 Kilometer Hardlopen = 900 Euro = 1 maand eten voor 128 kinderen
Ik en Kru Noi, zijn de ambtenaren van Zeeburg, mijn vrienden en familie erg dankbaar voor de enthousiaste reacties en sportieve bijdragen. Aangezien mijn omgeving zo positief op dit sponsorproject heeft gereageerd, heb ik mij ten doel gesteld om elk jaar een bedrag van 900 Euro (of meer…) bijeen te lopen. Ik en jullie/jij kunnen zo een heeeeel klein steentje bijdragen aan een heeeeel klein deeltje van een heeeeel erg grote groep kinderen waarvoor een onbezorgde kindertijd in warme en ondersteunende huiselijke sferen helaas niet is weggelegd….
Met eigen ogen heb ik kunnen zien hoe hard dit geld nodig is en hoe zinvol het besteed wordt. Om jou/jullie een beeld te geven van Baan Kru Noi, heb ik verslag gedaan van mijn indrukken en gesprek met Kru Noi.
Ver buiten het drukke stadscentrum van Bangkok ligt in een van de armste sloppenwijken het weeshuis Baan Kru Noi. Vanaf het laatste skytrain station aan de rivier de Praya is het nog ruim een half uur rijden met de taxi. De sfeer hier is compleet anders; in en rondom de krakkemikkige en armoedig uitziende huizen spelen of slapen vies uitziende kinderen, versleten kledingstukken hangen aan de waslijnen, mannen liggen rokend en bier drinkend op stoelen en banken achter het huis. Via een smal paadjes tussen deze taferelen en een smerige stroom water kom ik bij het toegangshek van Baan Kru Noi.
Baan is Thais voor huis. Kru Noi is de naam van de vrouw die 25 jaar geleden op deze plek begonnen is met het opvangen van straatkinderen uit de buurt. Sinds 1980 zijn er meer dan 1.000 kinderen onder haar hoede geweest. Deze kinderen hebben door het contact met Kru Noi de hulp, lessen, aandacht, liefde en steun gekregen die hen behoed heeft van het gevaarlijke en keiharde straatleven, de criminaliteit, drugs etc. Kru Noi is echt een reddende engel. Deze vrouw van in de zestig met half lang zwart haar, donkere bril, glimlach zonder tanden, stralende pretogen is vanaf haar middel half verlamd. Haar voeten zijn opgezwollen en bezorgen haar veel pijn. Hoewel zij niet oogt als een engel is Kru Noi een prachtvrouw met het hart op de juiste plaats. Zonder opleiding en financiële mogelijkheden wijdt zij al haar tijd, geld, energie en liefde aan armlastige (wees) kinderen. Zij voorziet de kinderen in onderdak, de dagelijkse benodigde maaltijden, zorgt ervoor dat zij naar school kunnen gaan, regelt identiteitsbewijzen, biedt een warm nest waar liefde, humor en ‘goed doen’ belangrijke peilers zijn. Momenteel zijn er 128 kinderen bij Baan Kru Noi. De leeftijd varieert van 0-jarige babies tot het moment dat zij oud en vaardig genoeg zijn om hun eigen boontjes te doppen. Een aantal van hen blijft komen om als (vrijwillige) hulp een steentje bij te dragen aan het reilen en zeilen in het huis.
Er zijn verschillende mensen die Baan Kru Noi een warm hart toe dragen. Zo brengt een supermarktketen zo nu en dan etenswaar, worden er speelgoed, schriftjes en pennen gebracht, doneren mensen (incidenteel) een som geld en geeft ook de Thaise overheid een klein bedrag ter ondersteuning. Helaas zijn deze donaties niet structureel van aard en ook niet altijd voldoende. Kru Noi geeft aan het meest gebaat te zijn bij financiële ondersteuning. Er is veel geld nodig om die 128 monden te voeden, schoolgelden en de benodigde schoolspullen te betalen, de hulp in de huishouding (schoonmaken, koken, oppas etc.), kinderbegeleiders en de leraar Engels te voorzien van een financiële tegemoetkoming. En dan is er ook altijd geld nodig voor grotere projecten. Zeker nu het huis waar de jongens slapen mankementen begint te vertonen. Mohammed al Fayad, de eigenaar van Harrods, heeft een aantal jaren een som geld gegeven waarmee dit gebouwtjes is neergezet. Door lekkage van het dak zijn er rottingsverschijnselen opgetreden en is het er erg tochtig. Hoogste tijd voor een renovatie!
In perioden dat er helemaal geen geld meer is verwerven de kinderen inkomsten door middel van de verkoop van door hen zelf beschilderde T-shirts.
Ik ben er van overtuigd dat al het geld dat naar Baan Kru Noi gaat op een goede plek terecht komt en dat er dankbaar gebruik gemaakt wordt van de giften. Het is bijzonder om te zien hoe deze oude vrouw en al die kinderen in een kleine ruimte met elkaar samenzijn. Overdag gaan de oudsten naar school en spelen de kleintjes op de stenen vloeren van het kleine speelplaatsje. Een groot contrast met de Nederlandse regel dat elk kind een bepaalde hoeveelheid m2 speelruimte moet hebben…. Ze spelen vooral met elkaar want veel spelattributen zijn er niet. De hoeveelheid speelgoed die voorhanden is kan nauwelijks tippen aan hetgeen de gemiddelde Nederlandse kleuter in de kast heeft staan…. Er is een klein klaslokaal waar de jongste kinderen leren lezen en schrijven, waar geknutseld kan worden en soms ’s avonds engelse les gegeven wordt. De keuken is klein. Blauw geverfde houten banken en tafels vormen de eetruimte. De barak die er staat heeft op de begane grond 3 douches en jongens en meisjes toiletten. Voor de jongens is er slaapplek op de eerste verdieping. Omdat meisjes meer bescherming nodig hebben worden zij ondergebracht in huizen in de buurt. De ouderen zorgen voor de hele kleintjes.
Kru Noi zit op een plastik krukje tussen stapels papieren, schriftjes, plastik tassen en haar paperassen. Het ontvangen van bezoekers die komen kijken, geld komen brengen of met haar willen praten vergt veel van haar tijd. Iedereen die komt wordt warm ontvangen door een aantal kinderen die een dansje doen op vrolijke muziek. In het Thais staat Kru Noi de bezoekers uitgebreid te woord. De kinderen maken continu de Wai-beweging (ellebogen naar buiten, handpalmen tegen elkaar voor de borst, het hoofd gebogen) en bedanken door het zeggen van ‘Kapkunkaa’ (meisjes) of ‘Kapkunkrab’ (jongens)
